Od studija informatike u Novom Sadu do novinarstva i propagandiste kulture u Beogradu, preko karijere disk džokeja, pisca i nekog kome je muzika potpuno osvojila srce i opredelila životno zanimanje, Dobrivoj Kanurski – Doške, rođen u Novom Sadu i veliki je zaljubljenik i u svoj grad gde poseduje izuzetnu kolekciju gramofona i gramofonskih ploča, ali koje, nažalost, još uvek nisu ugledale svetlost dana u nekom muzeju.
Kao autor muzike i tekstova, Doške je obeležio karijere mnogim poznatim pevačima, počevši sa Dejanom Petkovićem i prvom pesmom “Emmanuel” koja je odmah primljena na takmičenje za izbor na Evroviziju. Sledile su godine festivala i hitovi za Kseniju Mijatović “Ljubav je u meni”, “Više nikada”, “Daj mi ovu noć”, Nataši Bekvalac “Laži me”, “Bolja sam od nje” na festivalu na Malti, zatim Knezu “Bubamaru” , Svilaru i Kemalu Montenu “Nije vredno sine moj”… i mnogim drugima. Autorskim radom na muzici i tekstovima kao i pisanju pesmica za decu i stihovima za zbirku “Dva lica ljubavi” bavi se i danas.
U međuvremenu, radio je i kao disk džokej na čuvenoj “Đavi”, jednoj od najpoznatijih diskoteka u Jugoslaviji. Na ovom mestu, puštao je muziku košarkašima Michaelu Jordanu i Patricku Ewingu, zvezdama NBA koji su sa kompletnom reprezentacijom bili gosti na “Đavi” 1984. godine, oduševljeni muzikom koja se u to vreme slušala isključivo po klubovima USA, svetskom glumcu i režiseru Michelu Piccoliu i mnogim javnim ličnostima tadašnje države.
Početkom 90-tih, na Štrandu je osnovao Radio Štrand, sa jedinstvenom muzikom po celoj plaži i kao disk džokej 11 godina biranom muzikom pokrivao najlepšu plažu na Dunavu.
Od prvih disk džokejskih dana 80-tih, potiče i njegova ljubav prema gramofonima i pločama, koja nikad nije utihnula naletom novih tehnologija poput CD-a ili današnjim skidanjem muzike sa interneta. Upravo su se disk džokeji širom sveta izborili da gramofonske ploče ponovo budu aktuelne i čak premaše prodaju u odnosu na digitalne nosače zvuka koji su ih skoro pa doveli do prestanka proizvodnje i istrebljenja. Ploče su kao medij “imale dušu”, davale u rukama osećaj prisnosti za razliku od CD-a i pesama sa interneta.
Jednog dana pre više od petnaest godina, jedan gramofon iz 1938. godine pokrenuo je priču o “malom” Muzeju gramofona i tada je rođena strast prema skupljanju starinskih gramofona koja je do danas prerasla u kolekciju preko 70 retkih modela, sa akcentom na prve električne gramofone.
– Hiljade sati provedenih uz aukcije širom sveta i uz pomoć prijatelja bez kojih bi teško bilo dopremiti sve u Novi Sad, rezultiralo je primercima koji se veoma teško nalaze a bili su najznačajniji u razvoju muzičke industrije. Od prvog DUALA-a iz 1935., Perpetuum Ebnera 1936., BRAUN-a iz 1937., THORENS-a 1937., Elektrole 1937., Bang and Olufsena 1946., Telefunken-a 1938., američkih Zenith Cobramatica, General Electric-a, His Masters Voice, možda jedinih na svetu Breitler-a, Lesa Durium, Thalia… gramofona celog sveta, od USA, Engleske, Francuske, Italije, Švajcarske, Holandije, Nemačke, Belgije, Danske i mnogih drugih zemalja. Pored prvih električnih, u kolekciji se nalaze i mehanički sa trubom, prenosni u koferima, stojeći ugrađeni u ormare do modela koji stanu na dlan – priča Doške za naš portal i dodaje:
– Kako su prikupljani gramofoni, tako su preko aukcija širom sveta nabavljene i ploče a iz USA je na aukciji kupljena ploča BERLINER iz 1896. godine i ona je najstarija na Balkanu. Koštala je ‘pravo malo bogatstvo’ ali je ipak završila u Novom Sadu. Naravno, u kolekciji su ploče za te prve gramofone koje su tada i snimljene – “Na lepom plavom Dunavu”, “Carmen”, “Traviata”, “Seviljski berberin”, “Santa Lucija”, izuzetno retki “Turandot” iz 1938. godine, ali isto tako vredne, u kolekciji su i ploče sa naših područja snimljene pre Drugog svetskog rata – “Kad sam bio u Novome Sadu”, “Boj na Skadru”,”Tijo noći, moje zlato spava”, “Neven kolo” i mnoge druge.
Međutim, bez obzira na istorijsku vrednost ove zanimljive kolekcije, iz Grada Novog Sada i ustanova kulture buduće Evropske prestonice kulture, još uvek nije bio odjeka da se Novosađanima, kao i svim posetiocima i turistima omogući da u kolekciju zavire u vidu stalne postavke u nekom od muzeja ili ustanova kulture, te će, kako Doške ističe, “mali” Muzej gramofona ipak, čini se, biti primoran da zauvek otputuje u neki drugi grad.
– Nadao sam se da će ideja o Muzeju gramofona zaživeti u Novom Sadu, osnovao sam Udruženje građana za razvoj kulture i umetnosti “Gramofon”. Obraćao sam se svim institucijama kulture, od Grada do Pokrajine, ali osim oduševljenja kolekcijom, više od deset godina nije bilo sluha za nešto što bi po mom mišljenju bilo turistička i kulturna atrakcija Novog Sada. Umesto u svom Muzeju u Novom Sadu, cela kolekcija će završiti u nekom drugom gradu koji se nalaze na spisku gradova kulture, a koji su veoma zainteresovani za nju. Šteta, zar ne? – poručuje razočarano Doške za kraj našeg razgovora.
Autor: NSHronika.rs
Foto: Privatna arhiva
