Nemali auditorijum posvećenika, znatiželjnika i ljubitelja stvaralaštva i poetičkog prosedea, književnika, poete, performera, muzičara, Slobodana Tišme, okupio se sinoć, na jubilarnoj, desetoj sesiji „Razgovora o ljubavi (prema knjigama)“, odnosno novosadskom književnom festivalu, koji se svakoga četvrtka, „događa“ na brodu Zeppelin, blagodareći publicisti i novinaru, Đorđu Randelju.
Preskromni, kamerni i tihi, NIN-ov laureat za knjigu „Bernardijeva soba“, (2011 godine), Tišma, korifej i pionir stilskih formacija u muzici, literaturi i umetnosti, en generalle, kakve su bile New Wave ili konceptualizam, promišljao je sa moderatorima, Randeljem i kritičarom, književnikom i direktorom Zavoda za kulturu Vojvodine, Vladom Kopiclom, o načinima svojih brojnih iskazivanja kroz nepregledna polja stvaralaštva, otvaranju, zrenju i jasnom definisanju izraza kroz koji se iskazuje kao nedvosmisleno značajna pojava u kulturnom prostoru exjugoslovenske i današnje nam zajednice. Iako sebe vazda doživljavajući kao otpadnika, shvaćenog u Jingerovskom „waldgangerovskom“ ključu, Tišma je kao osnivač bendova „Luna“ i „La strada“ ostavio takvog traga na čitave generacije ondašnjih tinejdžera i omladine koja je odrastala u novotalasnom periodu 70-tih i 80-tih godina prošla veka, da je recimo, danas hitični i uticajni regionalni pisac, Miljenko Jergović, rekao za album „Nestvarne stvari“ grupe Luna, čije tekstove je do jednog potpisao upravo Tišma (tada se potpisujući pseudonimom Artur, zbog jakako, remboovskog uticaja na mladog Slobodana) – „da je to jedna od pet najuticajnijih i najboljih ploča jugoslavenskog rokenrola“. Jednak uticaj Tišma je imao i na plejadu danas vrsnih pisaca srednje generacije kakvi su Oto Horvat, Laslo Blašković, Vlada Kopicl, jer u vreme izlaženja Tišminih „Marinizama“, i generalno, njegovog poetskog izraza kroz razne vidove umetničkog ispoljavanja, bivao je percipiran kao zvezda onomadnje zemlje, uz Zvonka Makovića i Tomaša Alamuna.
–Pod uticajem zrelog Simbolizma, odnosno ranog Modernizma, Slobodan Tišma je iz pozicije pesnika, lagano prešao u neoavangardno ispitivanje prirode umetnosti, odnosno konceptualizam, potom ostavario značajno iskazivanje u eri panka i novog talasa, bavio se nevidljivom umetnošću i zakoračio u polje proze svojim „Urvidekom“ koji je percipiran i kao fragmentarni roman u formi priča. Pišući mnogostrano, dobro, puno dajući i oslikavajući mitske prostore našeg urbaniteta (jer Tišma je pisac svoje varoši), puno dajući a za uzvrat ne tražeći ništa, Tišma je često reminescencirao sa Lepotom, sa prvotnim i neukaljanim u nama– rekao je Tišmin, ispisnik, prijatelj, kritičar i takođe, konceptualist Vlada Kopicl.
Autoironijskog, autopoetičnog, diskretnog a upečatljivo potresnog, Slobodana Tišmu, te večeri su ovacijama i aplauzima, izmeđ ostalog ispratili i: teoretičarka novih medija, dr Vera Kopicl; Tatjana Marković i Miroslav Šolaja; dr Dragomir Damjanov; dekan PMF, dr Neda Mimica; sudija Nataša Tišma Gološevski; arhitekta Vladimir Rakić; novinarka Gordana Nonin; slikari Predrag Šiđanin i Maja Budžarov; proslavljena kompozitorka, Aleksandra Vrebalov; prevodilac, Meri Thompson Popović; vajar, Miša Cvjetičanin; izdavači Silvija i Relja Dražić; Arpad Vicko; Ruža Subotić; Sima Matić; aforističar, Ilija Marković, operska primadona Milica Stojadinović i brojni drugi, koji sa nestrpljenjem iščekuju nove priče iz Tišmine poezije života koja je u svom suštastvu prikaz sveta Pravednika – malih ljudi bez pozicije moći.
Autor: Teodora Ž.Janković
