Čerević, naselje u opštini Beočin, koje se nalazi na ušću Čerevićkog potoka u Dunav, i podno Fruške gore, prvi put se pominje još 1189. godine u Povelji Pape Inoćentija III. Tada je opisan kao stara katolička župa, kao utvrđeno naselje spominje se početkom 14. veka, a 1372. već se vodi kao varoš. Dolaskom Turaka u Čerević 1526. godine katoličko stanovništvo se na poziv crkve raseljava, a u selu ostaju pravoslavci.
Do doseljavanja turskog stanovništva Čerević je bio delimično opusteo, ali su Osmanlije od njega napravile kasabu sa razvijenim zanatstvom, poljoprivredom i institucijama koje prate život meštana, što potvrđuje i istaknuti putopisac Evlija Čelebija.
Već 1608. godine u Čereviću postoji škola, nekoliko džamija i pravoslavna crkva. Pre Drugog svetskog rata ovde je živelo dosta Nemaca, koji su se posle iselili. Ono što su ovi sjajni i pitomi domaćini uspeli da sačuvaju od zaborava i ono što sa ponosom predstavljaju kao kulturnu baštinu koja živi i danas su crkveni i zavičajni muzej, škola, katolička i pravoslavna crkva.
Mara Petković, predsednica Mesne zajednice Čerević pokazala nam je seoski Zavičajni muzej. Ovde se nalazi najstarija tamburica u Vojvodini iz 1848., jedna Šerbanova slika, jer su ostale zbog loših uslova odnete u Galeriju Matice srpske u Novi Sad, nekoliko Soldatovićevih skulptura, kosti mamuta, fotografije iz istorije sela…
Nije znala mnogo da nam kaže o izloženim eksponatima, a ono što posebno zabrinjava i meštane i posetioce jeste problem čijem se rešenju nadaju godinama. Ova mala, ali vredna kolekcija koja se nalazi u Zavičajnom seoskom muzeju čuva se u neadekvatnim uslovima. Imamo i želju i obavezu da ovom pričom skrenemo pažnju nadležnima da pronađu način kako da ovaj veoma vredan deo kulturne baštine Vojvodine sačuvaju od propadanja i zaborava.
Projekat Kulturna baština Vojvodine realizuje Udruženje Klaster Potiskog regiona iz Novog Bečeja, uz finansijsku podršku Ministarstva kulture i informisanja, donatora i sponzora.
Autor teksta: Gordana Bjelajac
