U nedelju je preminuo jedan od najstarijih novosadskih arhitekata, Miodrag Lozić (1934/2022). Neki od njegovih objekata su Osiguravajući zavod u Železničkoj ulici (današnji DOOR), Dom za stara lica na Novom Naselju i Limanu, kao i mnoge stambeno-poslovne zgrade.
Arhitekta Miodrag Lozić (1934, Kraljevo – 2022, Novi Sad) pripada prvim generacijama posleratnih arhitekata školovanih na beogradskom Arhitektonskom fakultetu. Diplomirao je 1962. godine kod prof. Milana Zlokovića, sa kojim je kao saradnik, tokom studija, učestvovao na nekoliko arhitektonsko-urbanističkih konkursa.
Posle kratkog rada u beogradskom birou “Osnova”, prelazi u Novi Sad, gde je kao projektant čitavu karijeru ostvario u dva ugledna arhitektonska biroa – Projektni zavod Vojvodine (1964‒1981) i biro “Arhitekt” (1981‒1990).
Arhitektonska dela, stambene i poslovne zgrade, kao i brojne socijalne ustanove, projektovao je uglavnom na području Vojvodine i Novog Sada. Na studijskim putovanjima i kongresima pripremao se posebno za projektovanje u oblasti socijalne arhitekture – zdravstvene ustanove i domovi za stara lica. U jednom od prvih radova, Auto-kampu u Srbobranu (1965), upotrebom prirodnih materijala, trske i fugovane opeke, vezuje se na nasleđe vojvođanske, lokane arhitekture.
Stambeno-poslovna zgrada u ulici Maksima Gorkog (1970) privukla je pažnju originalnim uklapanjem u arhitekturu novog gradskog bulevara sa naglašenim fasadnim horizontalna i vertikalama. Za ovaj objekat Lozić je dobio prestižnu Oktobarsku nagradu Novog Sada (1970).
Stambene zgrade nastale tokom sedamdesetih godina, u Šidu i Vrbasu, karakteriše upotreba opeke, ali i sirovog betona, uz nezaobilazne ravne krovove.
Poslovnu zgradu Zavoda za osiguranje “Vojvodina” u Železničkoj ulici (1976) Lozić projektuje kao uspelu interpolaciju sa naglašenom teksturom izvedenom u sirovom betonu. Prozorski otvori spojeni u vertikalne pojaseve erkera čine najveći deo fasadnog platna.
Osećaj za uklapanje u zatečenu okolinu Lozić pokazuje u projektu za Motel u Adaševcu (1978) gde je hotelski trakt povučen prema obližnjoj šumi, pružajući objektu osobeni vizuelni kontakt sa prirodom. Materijalizacija opekom u masivnim konstruktivnim ramovima od sirovog, livenog betona, vešto je i nenametljivo odabrana.
Dom za stara lica na Limanu (1972‒1974), sa stacionarom dograđenim posle desetak godina, prvo je u nizu Lozićevih kompleksnih objekata različitih sadržaja i funkcija. Jednostavna arhitektura, fugovana opeka, funkcionalno prožima stacionarno i apartmansko stanovanje u urbanom okruženju, u neposrednoj blizini Dunava. Po volumenu i složenim funkcijama znatno veći je Gerontološki centar i dom za stare na Novom naselju, građen u fazama (1985‒1990). Blokovska arhitektonska kompozicija zamišljena je u prostranim višespratnim traktovima apartmana povezanih pratećim, zdravstvenim i tehničko-tehnološkim sadržajima. Kompleks je građen na posebnoj, izolovanoj urbanističkoj poziciji unutar Novog naselja. Ponovo opeka kao odabrani materijal, ovoga puta sa uvećanim zastakljenim lođama i karakterističnim krovnim konstrukcijama predviđenim za solarne kolektore.
Lozićevi kompleksi domova za stare spadaju u najveće novoprojektovane socijalne ustanove ove vrste u zemlji. Kao i na ovom grandioznom objektu, Lozić za veći broj svojih zgrada izrađuje projekte za uređenje enterijera, u kojima stvara mirnu atmosferu prilagođenu korisnicima, bez ekstravagantnih detalja.
Izvor: mojnovisad.com
Foto: Pixabay
