Kao slobodni kraljevski grad Novi Sad je, osim novostečenih prava, imao i nove obaveze, a jedna od njih je bilo sprovođenje kaznene politike, te je Magistrat mogao da izriče i sprovodi smrtne presude.
Magistrat je, pored upravljanja gradom, obavljao i sudske poslove, te je ponedeljkom i četvrtkom vodio parnice i izricao presude, a utorkom i petkom se bavio političkom i ekonomskom upravom.
Kako je fizičko mučenje u to vreme bilo legalno, sud je često stavljao ljude na muku da bi iznudio priznanje, a smrtne kazne su izricane i izvođene na tradicionalan način. Shodno tome, grad je imao i svog dželata.
Prema rečima direktora Istorijskog arhiva grada Petra Đurđeva, Magistrat je 1. aprila 1748. godine sklopio ugovor sa Karlom Tišlerom, dželatom iz Petrovaradina, za platu od 120 forinti, koji je za torturu naplaćivao taksu od tri forinte, koliko je dobijao i za stavljanje tela na “točak za naticanje glave” i pogreb obezglavljenog osuđenika. Dželati su zbog krvavog i svirepog posla bili prezirani toliko da je Namesničko veće moralo 1756. godine da izda posebnu naredbu po kojoj njihovi potomci nisu smeli biti šikanirani i imali su pravo raditi kao šegrti.
“Zanimljivo je da su, osim obavljanja tog užasnog posla, dželati bili u obavezi da doprinose gradskoj higijeni”, kaže Đurđev. “Za naknadu od jedne forinte morali su iz grada da odnose uginulu stoku. Kada je 1771. godine sklopljen ugovor s drugim dželatom, Jakobom Zahom, dogovoreno je da, u zamenu za stan i platu od 60 forinti, obavlja torturu i smrtne kazne, kao i da ima slugu čiji zadatak je bio da odnosi uginule životinje i čisti nužnike.”
Nema pouzdanih informacija gde se nalazilo gradsko gubilište, osim da je sazidano 31. avgusta 1748. godine i svečano predato dželatu na korišćenje.
“Već deset dana kasnije sprovedene su prve smrtne kazne. Dželat je primao nadoknadu od 24 forinti za razne torture, za pogubljenja 12, a za udaranje žiga ili sečenje jezika po šest forinti”, kaže Đurđev. “Žigosanje se sastojalo u tome što je bio izrađen poseban žig od gvožđa, koji je dželat predhodno usijao na vatri, a potom pritiskao osuđeniku na leđa i grudi, a ponekad i na čelo.”
O kaznenoj politici Novi Sad je vodio posebne spise. Sačuvane su beleške koje svedoče o telesnom kažnjavanju i nakon 1849. godine. Izvesni Jovan Stefanović, Sava Grujić i Nikola Petrović su zbog krađe železa kažnjeni sa deset udaraca štapom. Postoje i spisi o dva pogubljenja. Julijan Tođma je u oktobru 1834. godine bio obešen zbog “haranja i jatakovanja”, a Lazar Marković je pogubljen u aprilu 1817. godine zbog ubistva imućnog trgovca Danila Dimitrijevića.
“Dobro obavljen zadatak”
U Arhivu grada čuvaju se dokumenti koji podsećaju na mračnu istoriju Novog Sada. Jedan od tih je ugovor Magistrata i dželata Franca Vagnera iz Sombora radi izvršenja kazni u Novom Sadu za 80 forinti godišnje, nakon što je ovdašnji varoški dželat, Franc Cenkel, napustio posao.
Sačuvana je i molba Titela iz 1766. godine da novosadski Magistrat za 3. ili 4. oktobar pošalje varoškog dželata i njegovog pomoćnika, kako bi kaznili dvojicu osuđenika. Zanimljiv je i zahtev koji je Petrovaradin prosledio 1785. godine Magistratu Zemuna da se novosadskom dželatu odobri odlazak u Zemun radi sprovođenja smrtne kazne nad trojicom razbojnika. Odlazak je odobren pod uslovom da se on zadrži u karantinu (kontumac) u Petrovaradinu, zbog haranja kuge u Sremu, kao i da mu se isplate dnevnice za to. Da su to bila potpuno druga vremena vidi se i iz potvrde Magistrata iz 1809. godine da je “pri izvršenju smrtne presude nad Lazarom Mirkovićem sabljom, dželat Johan Grausgruber obavio zadatak izvanredno, na opšte zadovoljstvo okupljenih!”
Izvor: Dnevnik.rs/S. Kovač
Foto: Arhiv grada
