Ovacije. Lupkanjem o pod nožicama i ostalim tradicionalnim “metodama” ispratiše Novosadisti i ljubitelji klasičnog zvuka, ulazak Novog Sada u 268. godinu postojanja, i veličanstveno izvođenje prvog dela Hendlovog “Mesije” i dva Mocartova koncerta za klavir i violinu, sinoć u dupke punoj Sinagogi.
Naime, u organizaciji Muzičke omladine Novog Sada (MONS) koja nepogrešivo odabira prigodne programe i obeležava važne datume mariocima kulture (uz Novosadsko pozorište – Ujvidek szinhaz, MONS je započeo sinoćnim koncertom obeležavanje Dana grada), spajajući na taj način i varoš i svet, upriličen je koncert Novog simfonijskog orkestra “Makris”, Hora “Orfelin” pod umetničkim vođstvom Tamare Adamov-Petijević, solista Nove beogradske opere – anđeoskog glasića, Radoslave Vorgić, Sretena Manojlovića i Roberta Jakinija Virđilija, te pijanistkinje Nataše Veljković i kćeri joj, violinistkinje, mlađahne Milice Zulus, programski prilagođen obeležavanju i 260 godina od rođenja Volfganga Amadeusa Mocarta.
U prvom delu ovog ugođaja za sva čula, dve naše, a Bečlijke -pijanistkinja Nataša Veljković i violinistkinja Milica Zulus, su uz pratnju simfonijskog orkestra “Makris” pod vođstvom maestra Predraga Goste, izvele Mocartova dela iz tzv. zrele faze stvaralaštva: Koncert za violinu u D-duru i Koncert za klavir u D-molu (vrlo popularan – Betovenu je bio jedan od omiljenih Mocartovih koncerata, a Hajdn budući ga je čuo u Genijevoj praizvedbi 1785 u Beču, beše proglasio Mocarta najboljim kompozitorom kojeg poznaje i koji se smatra za prekretnicu ka modernom koncertnom izrazu).
Potom je, usledila priča o Hristovom dolasku, stradanju na zemlji i pobedom nad smrću i grehom, odnosno izvođenje kompleksnog čuvenog Hendlovog oratorijuma “Mesija” (širokoj čitalačkoj populaciji poznatom po antologijskom filmskom ostvarenju “Misija” sa Robertom de Nirom i Džeremi Ajronsom u glavnim ulogama, u kojem su korišćene određene arije od kojih je najpoznatija “Halelujah”), čiji libretist beše sveštenik i pisac Čarls Džensen, dočim je delo komponovano po narudžbini Vilijama Kavendiša, vojvode od Portlanda, 1741. godine.
I ovoga puta, maestro Gosta i njegov “Makris” simfonijski orkestar uz pomoć sjajnih novosadskih “Orfelinovih” horista, izazvaše ovacije, a i struka je imala šta za reći, te smo tako od muzikologa i autorke knjige o Isidoru Bajiću, Danijele Kličković saznali da bi se koncertriranje beogradsko-novosadskih izvođača i solista moglo okarakterisati kao meko i prefinjeno, posebce u “sekciji” gudača.
Međ brojnom, mahom horskom publikom, te večeri, Mocart – Hendl – Gosta – Petijevićevske, što slaviše i grad i svet, prepoznasmo međ’ “gradskim svečarima” i: dr Srđu Dedića; advokata Slobodana Beljanskog; kultur-delatnike Jasminu Gradinac i Ismeta Atića; arhitekte Gordanu Đilas, Miku Jovanovića i Vladu Rakića; grafičarku Marijanu Mirkov; vajara Mišu Cvetičanina; novinarke Vesnu Farkaš i Jovanku Bebu Stepanović; reditelja Milana Kličkovića; dr Ivana Kuljančića; istoričarku umetnosti, Jelenu Ognjanović; dirigenta Bogdana Đakovića; kompozitora i aranžera, Jovana Adamova; Ružu Subotić, Miju Doroški i brojne druge…
Autor: Teodora Ž. Janković
Foto: Srđan Doroški
