I dok se Beograd diči svojom osvežavajućom kompilacijom “Hali Gali”, na kojoj se nalaze novi bendovi iz prestonice, Vojvodina nastavlja sa svojom tradicijom melodičnog underground popa.
Beograđani su nas izbombardovali agresijom i otuđenjem tipičnim za predimenzionirane gradove (što je prirodno za to okruženje, da ne kažemo habitat), a gotovi svaki bend ima svog “roditelja” sa domaće scene: Darkwood Dub, Repetitor i Disciplina kičme su tri najčešća roditelja i to se baš jasno vidi.
Vojvođanska scena, melodičnija i originalnija u mešanju muzičkih uticaja, paradoksalno, uvek je predvođena nekim banatskim gradom ili nekim manjim gradom u Bačkoj: posle 90-ih kada su perjanice bile Vrbas (Veliki Prezir), Zrenjanin (Instant Karma, Oružjem protivu otmičara) i Bečej (Eva Bran, Popcycle), dvadeset i kusur godina kasnije prednjači – Pančevo. Njihove atrakcije Buč Kesidi (naročito) i Ljubičice su već osvojile regiju, a za njima se pomalja i melodični i više underground Brigand. A najnovije iznenađenje nam stiže iz Bačke Topole i Subotice. Ili pak iz Novog Sada? Iz Novog Sada, ali poreklom, sa severa.
Naime, osveženje domaće scene je bend (uslovno rečeno dvojac) iz Novog Sada kojeg čine dvoje Bačvana, Attila Antal (gitara, glas, rodom Subotičanin) i Višnja Žugić (matrice, sintisajzeri, rodom Topolčanka), a potpomažu im kao gostujući prateći vokali Andrej Nenadov i Boris Malinović.
Attila je jedan od tri “čuvene braće Antal” koji su zaslužni za gomilu muzičkih i vizuelnih projekata u proteklih 15-ak godina. Najnoviji projekat humorno nazvan “Lepša Brena” dolazi nam debi-izdanjem “Bacači pogleda” koji je nedavno promovisan u “Prostoru” na Petrovaradinu, a na kom se nalazi pet pesama u trajanju od skoro pola sata, gotovo dostojno jednog malog albuma, a ova za nijansu lepša Brena i muzički mnogo lepša od svoje plavušaste parnjakinje opisuje sebe kao “arhi-pop”, odnosno “arhitektonski pop”, što je jasno jer je Višnja arhitektica.
Ceo mini-album se zapravo i bavi temama čoveka izgubljenog u gradu i otuđenog od prirode. To ne mora biti ultraveliki grad. To može biti bilo koji grad koji ima beton i čoveka koji lunja unaokolo, odvojen od sopstvenih iskonskih emocija.
Promišljanja o Beogradu na vodi (jedna pesma je posvećena baš novom preoblikovanju Beograda, koje je “kost razdora” u mnogih raspravama), o mrtvim ulicama, samoći dok se šeta između (socijalističkih) solitera, najbolje se slušaju na sivi dan, ili u gradskom prevozu.
“Bacači pogleda” su o nama, svakodnevnim ljudima. Ovo je priča o običnom čoveku sa potisnutim emocijama i sivilom u sebi, pretočena u poeziju i muziku via arhitektura. Sve je to potcrtano minimalnom upotrebom sintisajzera i gitara, uz puno “novotalasne” muzičke “praznine” koja govori više od buke i decibela.
Jedva čekamo album, koji ima šanse da bude izdanje godine za 2020. Ponoviću još jednom, ako želite dobru melodiju, dođite u Vojvodinu.
Ocena: *****
Autor: Žikica Milošević
Foto: Promo
