Sinoć je u produkciji Pozorišnog muzeja Vojvodine(PMV), u foajeu scene “Pera Dobrinović”, Srpskog narodnog pozorišta (SNP) otvorena izložba autorke Biljane Niškanović koja je u povodu svog istraživačko -teatrološkog projekta o jednoj od najznamenitijih novosadskih glumačkih porodica – Dušanovića, osmislila i izložbu istoimenog naziva.
Otvarajući izložbu, jedan od najboljih poznavalaca istorije srpskog glumišta, teatrolog, dr Zoran T. Jovanović je istakao da Dušanovići uz još nekolike porodice (Luke Popovića iz Vranjeva; familije Iličića; Dinulovića od Svetislava do Mire-deset članova ove porodice je bilo vezano za teatar; te novosadske porodice Dušana Životića) predstavljaju izuzetak u istoriji hrvatskog i srpskog teatra, kao porodice čiji članovi su u nekoliko generacija čiji rasponi se broje i vekovima dale brojne putujuće glumce, reditelje, i u opšte ljude vezane za pozorište i njegov život.
– Tri osobe bih posebno izdvojio iz familije Dušanovića: utemeljitelja, ali i svojevrsnog patent maestra i izumitelja, Jevtu, potom Milorada koji je svoju karijeru započeo u Novom Sadu, a potom je nastavio na beogradskim teatarskim scenama i kao krucijalnu pojavu, Stanoja koji je među ostalim sakupio ogromnu dokumentaciju i teatrološku građu, koju je poklonio PMV, te mu je u tom smislu ova institucija i dužnik, te bi bila lepa prilika da 30 godina nakon njegove smrti, PMV možda priredi knjigu tekstova i anegdota Stanoja Dušanovića – bio je kreativan u svojim predlozima teatrolog Jovanović.
Autorka izložbe, Biljana Niškanović je među ostalim rekla da je familija Dušanovića suvereno “vladala” novosadskom te pozorišnim scenama Jugoslavije u rasponu od čitavoga veka:
– Počevši od Jevte Ješe Došenovića (kome je Tona Hadžić promenio prezime u Dušanović), i njegove gospođe Ljubice (kojoj su i mati i sestra, glumicama bile), preko njihove dece, najmlađe Julke i sinova Milorada i Stanoja, sa snahama Zagorkom i Ilinkom, do unuka Mirjane, Milana, Biserke i Jevte mlađeg, njih 11-oro svi su bili glumci. A biti glumac nije samo zanat dočim je potreban i dar, talenat koji se razvija samo dugim i upornim radom, da bi se dosegle umetničke visine i da bi se od zanata umetnost tvorila. I s toga što su svi oni svojim radom i životima obogatili i zadužili našu pozorišnu umetnost, naša je obaveza da ih pamtimo i ne prepustimo zaboravu. Svi narodi ljubomorno čuvaju svoju istoriju, svoju kulturu i umetnost svake vrste, svoj jezik i književnost, zašto to ne bismo i mi. Jer, to neće uraditi niko umesto nas – zaključila je autorka postavke, Niškanovićeva.
Autor: Teodora Ž. Janković
Foto: B. Lučić
