O izložbi “Umijeće držanja za ruke/ dok se probijamo kroz sedimentni oblak” razgovarali su kustoskinja paviljona Natalija Vujošević i umetnici Lidija Delić i Ivan Šuković.
Ovogodišnje predstavljanje Crne Gore na 59. Bijenalu u Veneciji realizovano je u organizaciji Centra savremene umjetnosti Crne Gore, a prema koncepciji kustoskinje i umetnice Natalije Vujošević. Izložba obuhvata dela umetnica i umetnika Dantea Buua, Lidije Delić, Ivana Šukovića, Darka Vučkovića i Jelene Tomašević, kao i Kolekciju umetnosti nesvrstanih zemalja sa delima umetnika Zuzane Halupove (Jugoslavija), Renea Portokarera (Kuba), nepoznatog umetnika iz Iraka i video zapis o skulpturi umetnika Bernarda Matemere (Zimbabve).Komesarka paviljona je Jelena Božović.
Izložbu prati publikacija koja predstavlja isprepletene kustoske i poetske pristupe, te arhivske zapise. Autori tekstova u publikaciji su: Ana Ivanović, Jovana Stokić, Miloš Zec, Nuno de Brito Rocha, Vjera Borozan, Marina Čelebić, Nada Baković, Anita Ćulafić i Natalija Vujošević.
Izložba “Umijeće držanja za ruke / dok se probijamo kroz sedimentni oblak”, gradi iskustvo nalik naučnofantastičnoj priči o mogućim budućnostima, pletući je kroz multitemporalne intergeneracijske poglede umetnika koji dolaze iz različitih društvenih i istorijskih konteksta koji se talože na prostoru današnje Crne Gore. Ova priča nastaje na marginama „sveta”, koji danas nazivamo globalnim kapitalizmom, iz prostora akutne distopije dezintegrisanog „tela” prirode i društva koje se pod konstantnim turbulencijama, uticajima i potresima menja i gubi čvrstu opnu i kao rasuti oblak ideologija, istorija, strahova i snova pluta u vremenu i prostoru.
Kako možemo predstaviti jedno ovako dezintegrisano telo zajednice, stanje slobodnog pada zarobljeno u fatamorgani tranzicije, simulakrum? Izložba nudi alternativan način predstavljanja i posmatranja granicom određene teritorije, uvažavajući kompleksnost istorije, transformacije i kretanja. Izložba ugošćava intergeneracijski, multitemporalni dijalog susrećući imaginacije umetnika koji stvaraju u današnjem distopijskom okruženju, slomljenog zajedničkog jezika i zajednice, sa čudesnom kolekcijom umetnosti nesvrstanih zemalja, koja nas podseća da su jedan mnogo veći svet i ideja imaginizirani i praktikovani ne tako davno na istom tlu, danas zakopani u ruševinama koje za sobom ostavlja sociopatska neoliberalna i neokolonijalna stihija. Otelovivši svoje vizije kroz različite medije, od slikarstva, instalacije do usvajanja u svoje prakse ritualnih pristupa ručnom radu, sve do poezije i arhiva, umetnici nam pokazuju imaginaciju i lekoviti potencijal umetnosti koja se rađa i živi u i uprkos distopijskom okruženju post – društvene pustinje.
Izložba “Umijeće držanja za ruke / dok se probijamo kroz sedimentni oblak” otvorena je 21. aprila u Palazzi Malipiero u Veneciji, i publika je može videti tokom trajanja bijenala u do 27. novembra.
Izložba je do sad pomenuta u brojnim medijima poput Exibart-a, Apollo magazina, Il Manifesto, Nero editions, Euro news…
Foto: Ivan Zupanc
