Novi Sad je oduvek važio za veselu varoš. Imućni novosadski stanovnici, kako varošani, tako i salašari, našli su uvek prilike i mogućnosti da svakidanji život dopune i sedeljkama uz piće i veselje. Često i mimo onih provoda o praznicima i javnim zabavama dolazili su u centar varoši i veselili se. Novi Sad je tada imao priličan broj kafana i gostionica. Bilo ih je u svim glavnijim ulicama, u nekima čak i po nekoliko. Krajem devedesetih godina pretprošlog veka u varoši je bilo oko 50 kafana, restoracija i manjih gostionica. Svaka je imala svoj naziv i cimer.
Veliki hoteli su bili s većim brojem gostinskih soba, restoracijom i kafanom: “Jelisaveta” (današnja “Vojvodina”), Grand hotel “Majer” (bivši Dom JNA, danas banka), Hotel “Fabri” (danas Komanda Armije) i “Central”, koji je kasnije preseljen u staru Poštu, bila su mesta gde su veseli gosti zalazili. Kažu, najlepše je bilo u “Beloj lađi”, u Njegoševoj ulici, u restoranu “Beli vo” u Jevrejskoj ulici, “Tri krune” na uglu Temerinske i Kisačke i “Kamili” na uglu Subotićeve i Miletićeve ulice.
U ono doba prevozna sredstva su bili kola i fijakeri, koji su vesele putnike dovozili u Novi Sad, kao i seljake iz okolnih sela na novosadsku pijacu. Za njih su postojala tzv. svratišta s gostionicom. Pilo se i veselilo u Dunavskoj ulici kod “Crne mačke”, na Žitnom trgu u restoranu “Crni orao”, kod “Sedam švaba” u “Golubici” i u Futoškoj kod “Pet crkava” i “Svetog Stevana”. Sve te kafane imale su štale za konje i šupe za kola, pa se moglo ostajati i malo duže”.
Autor: Zoran Knežev, hroničar Novog Sada
