U razvoju jednog grada organizovanje javnog prevoza predstavlja prelomni momenat. To je znak da je urbanizacija dostigla nivo kojim se jedno naselje svrstava, po današnjim merilima, u moderne gradove.
Začeci javnog prevoza u Novom Sadu datiraju iz 1868. godine kada je tadašnjim gradskim vlastima podneta prva molba kojom se tražila dozvola za prevoz putnika fijakerom po gradu. Njihov broj je stalno rastao, pa je 1884. njihova delatnost regulisana statutom.
Sa razvojem grada Novog Sada potom se pojavila i ideja o uvođenju električnog tramvaja, koji je tada bio zadnja reč tehnike.
Događaj koji je Novi Sad jednim korakom približio velikim gradovima odigrao se 30. septembra 1911. godine puštanjem u promet prvog električnog tramvaja.
Postavši centar Dunavske Banovine 1929. godine, Novi Sad se teritorijalno širio i broj stanovnika se stalno uvećavao.
Nova vremena zahtevala su uvođenje novih vidova putničkog prevoza, pa je tako 1930. gradska uprava donela odluku da se za potrebe javnog prevoza putnika kupe tri autobusa. Ubrzo je postala vidljiva prednost autobusa nad tramvajima.
Javni prevoz bio je u stalnom porastu, sve do početka II svetskog rata, kada je usled ratnih dejstava došlo do smanjenja tramvajskog, a nakon toga i autobuskog saobraćaja. Do potpunog prekida tramvajskog prevoza došlo je 1944. godine, kada je zbog bombardovanja teško oštećena električna centrala.
Tramvajski prevoz ponovo je pokrenut 25. maja 1945. najavljujući nova vremena u životu Novosađana. Rešenjem Narodnog odbora 1946. godine osnovano je Gradsko saobraćajno preduzeće.
Posle obimnih priprema 1958. godine u potpunosti se ukida tramvajski prevoz i prelazi se na autobuse, a odlukom iz 1962. GSP se preselio na sadašnju lokaciju.
Radi obezbeđenja boljih uslova za prihvat i otpremu putnika u međumesnom saobraćaju, izgrađena je Međumesna autobuska stanica koja je u rad puštena decembra 1967.
Odlukom Skupštine opštine 1991. godine Gradsko saobraćajno preduzeće proglašeno je za javno preduzeće u nadležnosti Grada.
Izvor i foto: gspns.co.rs
