U Novom Sadu, na uglu Stražilovske ulice i Bulevara cara Lazara biće postavljena bista Momčila Tapavice, sportiste iz Nadalja koji je na prvim Olimpijskim igrama osvojio bronzu u tenisu, javlja “RTV”.
Pre više od veka ovaj Srbin takmičio se na prvim Olimpijskim igrama u čak četiri discipline, a bio je i više nego uspešan.
Naime, od ukupno šest medalja koliko je Ugarska osvojila na OI u Atini, Momčilo Tapavica okitio se jednom, ali su mu ostale izmakle “za dlaku”. Bio je četvrti u rvanju i šesti u dizanju tegova. Zbog povrede je morao da odustane od takmičenja u atletici.
Posle uspeha u Atini Tapavica je rekrativno trenirao atletiku, gimnastiku i veslanje. Bio je član veslačkog kluba “Danubijus” iz Novog Sada i vratio se svom primarnom zanimanju. Postao je poznati i priznati arhitekta.
Momčilo Tapavica rođen je u 1872. godine u Nadalju. Gimnaziju je završio u Novom Sadu, a posle 1891, postao je stipendista Matice srpske u Budimpešti na studijama arhitekture u Visokoj tehničkoj školi.
Zbog velikog talenta i dobrih rezultata bio je jedan od 13 članova olimpijskog tima Ugarske na Olimpijskim igrama u Atini. Bio je prijavljen za više disciplina u atletici (skok u dalj, skok motkom, bacanje kugle), rvanju, dizanju tegova (jednom i dve ruke) i tenisu.
Iako je olimpijsku medalju osvojio za reprezentaciju Ugarske (današnje Mađarske) Međunarodna teniska federacija Momčila Tapavicu vodi kao jugoslovenskog tenisera.
– Niko mu nije bio ravan u rvanju, a još manje u dizanju tereta i bacanju kamena s ramena. Bavio se raznim granama sporta i bio je umno i fizički iznad svojih vršnjaka, a kao diplomirani arhitekt nadvisio je intelektualno neškolovane u gardi. Zatim, kao najistaknutiji član Saveza za telesno vaspitanje, postao je pojam u očima vojnika. Imao je samo jednu manu: precenio je svoju snagu i to mu se osvetilo na Olimpijskim igrama u Atini – napisao je Zrenjaninac Ferenc Kemenji, potpredsednik MOK i generalni sekretar Olimpijskog komiteta Mađarske o Momčilu Tapavici u svojim memoarima.
Na poziv kralja Nikole I, 1908. godine odlazi u Crnu Goru gde projektuje više zgrada. Na Cetinju gradi Nemačku ambasadu i Državnu banku Crne Gore, u Herceg Novom hotel “Boku” (stradao u zemljotresu 1979. godine) i porodičnu kuću u Bijeloj, koja je kasnije služila kao Dom za nezbrinutu decu. U tom periodu, 1912. je po njegovim projektima izrađena reprezentativna zgrada Matice srpske u Novom Sadu.
Sve međuratno vreme provodi u Novom Sadu, gde otvara svoj projektni biro. Bio je vladin poverenik za melioraciju istočnog Srema. Tokom Drugog svetskog rata bio je u Novom Sadu, a od 1948. odlazi u Poreč, gde doprinosi obnovi ratom razorenog grada. U 76. godini oboleo je od hronične žutice, koja se iskomplikovala. Umro je 10. januara 1949. godine i sahranjen je na groblju u Puli.
Članovi porodice Momčila Tapavice ostavili su trag u sportu Herceg Novog. Sin Mirko bio je golman vaterpolo kluba “Jadran”, a kćerka Jasna jedna od prvih teniserki u ovom gradu.
Autor: NSHronika.rs
Foto: Wikipedia
